May isang bahagi ng blogosperyo ang malimit kong puntahan dahil sa mga nakakaaliw na kuwento ng payak na karanasan ng may-akda, dagdag pa rito ang naggagandahang mga guhit at higit sa lahat, binabalik-balikan ko ang kanyang mga tula.  Nagagandahan ako sa tula, kung kaya naman nakakapag-iiwan din ako ng tugon bagamat hindi nagpapakilala.  At nakakagalak na dalawang beses  pang naitampok ang aking iniwang bakas doon.

Noong Enero ay sinulat niya ang tulang “abante“.  Na aking tinugonan ng “pagtigil”:

noong gabing lango tayo
sa tapang at pait
ng kape

pilit kong inunawa
ang paliwanag mo sa akin

ang pag-usad, abante at pagsulong

ngunit paano ako makakaalis
kung hindi naman ako makakahakbang?

hindi ko makuha
ang pagsulong na sabi mo
mula sa dating kinatatayuan

hindi ko magawa
ang paglimot sa
mga alaala

habang may kulay pang aandap-andap
sa pagpikit ng mga mata

hindi ko pa kayang itiklop ang maleta
at hindi ako handa sa paghila at pagkaray
dahil may mga bakas na maiiwan

kaya ipahintulot mo sana itong pagtigil
at konting panahon na pagpapahinga

sapagkat itanggi mo man o aking ipagkaila

ang lahat ng ito’y nananatili…

nakahimlay sa ating gunita.

 

Wasak!

Habang natutukso akong umidlip bago tapusin ang mga gawaing nilatag sa mesa, sahig at gilid ng kama (oo, ganyan kalawak ng workplace ko sa bahay!), nagsalang ako ng apat na hotdogs sa oven toaster.  

Pinahiran ko ng mantekilya ang mga hotdogs at nilagyan ng konting mantika ang tray. Pinihit ko ang timer. 

Nakatulog akong nakaupo sa harap ng tv hawak ang librong sanggunian sa paggawa (multi-tasking daw!).

Naalimpungatan ako bigla.  Dali-dali kong pinatay ang oven toaster.

Muntik na masunog ang hotdogs (hindi ang tinitirhan ko!).

Hindi ko mawari kung ang hotdogs ay fried, grilled o baked….

Habang mainit, tinusok ko ng tinidor ang isang hotdog.

Isinawsaw ko ang dulo nito sa sukang may sili bago nilagyan ng  ketsap.  

Sarrap!

Sana tumagal ang nalalabing hotdogs hanggang hindi ko pa natatapos ang nilalamay kong gawin….

Sa masikip at makikipot na puwang sa pagkakatayo o pagkakaupo sa mga tren, mga bus at mga dyip, nabasa ko rin sa loob ng humigit-kumulang na isang buwan ang unang bahagi ng buhay ni Nobody Owens sa piling ng mga yumao sa akda ni Neil Gaiman na The Graveyard Book. Hinihikayat ko kayong basahin ang libro at hayaang mabighani sa takbo ng kuwento. Narito ang ilang bahagi na sana’y lalo pang makapagkumbinsi sa inyo hindi man sa pagbabasa ay sa patuloy na pakikihamok sa buhay:

 

“Yes.” Silas hesitated. “They are. And they are, for the most part, done with the world. You are not. You’re alive, Bod. That means you have infinite potential. You can do anything, make anything, dream anything. If you change the world, the world will change. Potential. Once you’re dead, it’s gone. Over. You’ve made what you’ve made, dreamed your dream, written your name. You may be buried here, you may even walk. But that potential is finished.” (Gaiman, Neil. The Graveyard Book. p. 179)

 

Nehemiah Trot said, “Ah, list to me, young Leander, young Hero, young Alexander.  If you dare nothing, then when the day is over, nothing is all you will have gained. (Gaiman, Neil. The Graveyard Book. p. 233)

 

Maganda yung dulo ng aklat, at hahayaan ko na lamang na sana’y magkaroon kayo ng pagkakataon na matunghayan iyon at pahalagahan ang mensahe ng akda. 😀

As soon as I buzzed the doorbell, Tina opened the gate to their house.  It looked like Tina was already waiting for me even before my arrival.

“Pasok ka, Kuya.  Si Kuya Tarbs ka, di ba?”

It felt awkward that I was being called by my blogname when I was there for some business and professional matters.

I had to re-introduce myself.

“Ako si Bienvenido Oliveros NG TAytay, RIzal… You can call me Bong. ”

A cheerful applause came by.

The longest running noontime show was playing on television.

Yan ang naging rason ko noong hindi ako nakapag-surprise exam noong college dahil nanood ako ng sine. Malay ko bang papasok pa ang prof na nag-walkout sa klase at lumiban ng dalawang magkasunod na meeting.

Kinausap ko yung prof ko noong nakasabay ko sa pag-ihi bago ang sumunod na klase namin.  Aprub kaagad ang dahilan, hindi na ako pinakuha ng medical certificate.  Hindi na rin ako pinakuha pa ng exam tutal may recitation naman na daw ako.

Maraming bumagsak sa subject na iyon dahil sa mababang iskor sa exam. Buti na lang hindi na ako pinakuha pa hehehhehe. Saved by lbm.

*           *           *

Sa review para sa licensure exams:
Prof: Prepare for the worst when you take the exams. Better be prepared. So, when you are confronted with anticipated recurring visits to the toilet, you need to bring dia—-? Mr. Tari, what do you need to bring?
Bong: Diaper, sir. Diaper!

*           *           *

The pangs of an impending uproar were slowly becoming evident so I dismissed the class earlier than usual.  As I was about to leave the building, a familiar face greeted me, with a wide grin.

He said, “Thank you, sir.  CPA na po ako!”

“Wow! Congratulations! Kelan pa?” I replied and shook his hands.

“Neto lang po,” he answered.  He was one of the few students who bugged me with questions I tried to effectively answer as much as I can.

“Nice.  Good luck.” I said to him as I waved a bit to show I am in a hurry.

“Maglo-law din po ako…” he shouted as I was leaving.

I looked back at him and gave him a thumbs up.  “Keep it up.  Hope you do well.”

I rushed to the Admin building and I saw the lad’s picture among those in the congratulatory tarpaulin.

I thought, maybe leaving bits and morsels to them had also paid off.

But then, there’s still a long way to go…  like my way to the comfort room, pronto!

Lunes.  Stressful ang simula ng linggo ni Rene.  Dalawang oras siyang naghintay bago makasakay ng MRT papuntang trabaho.  Late na late siya sa mga pupuntahan.  Marami siyang dapat na tapusin pero hindi sumasang-ayon ang pagkakataon.  Mahirap umintindi ang mga ilang kawani sa mga opisinang pinuntahan  niya.

Pauwi na si Rene nang may napulot siyang maliit na cellphone pouch.  Sinilip niya ang laman– Nokia QWERTY phone at ilang piraso ng nakatuping tig-iisang libong piso.  Nakatanaw sa kanya ang security guard ng kalapit na building.

Tinungo ni Rene ang malapit na barangay hall para ibigay ang cellphone pouch. Habang binibilang ng barangay tanod ang perang nakalakip doon ay dumating ang isang nagmamadali at pawisang babae.  Nagpakilala itong may-ari ng napulot na cellphone pouch.

Isang matamis na ngiti at sunod-sunod na “Salamat” ang ibinigay kay Rene.

Ngiti at “Walang anuman” ang tinugon ni Rene bago tuluyang magpaalam.

Ipinagpatuloy ni Rene ang mga gawain.  Hindi madali ang mga bagay na kanyang inaasikaso.

Martes.  Sa wakas ay may kinahinatnan ang pagpupursige ni Rene sa nagdaang araw.  Babalikan na lang niya kinabukasan ang mga papel na kanyang hinihingi.

Miyekules.  Nakuha ni Rene ang mga papel na kailangan niya sa trabaho.  Gagamitin niya ang mga ito para sa iba pang kailangan ng kliyente sa mga susunod na araw.

Gabi ng Miyekules.  May text mula kay Rene:

“Naiinis ako bong.  naiiyak ako.  kelan lng nagsoli ako ng pera at cellphone na d akin tpos hoholdapin ako ngyon? naiinis ako.

nkuha sken lhat ng pera ko pti pera sa offce at un panglakad ko sa San Jacinto. :((

On Thu, May 3, 2012 10:19 PM CST (Chinatown) Eric J. Santos wrote:

>Hi kuya!
>
>Kanina may dalawang papel sa table ko. Isang good news at isang bad news. Pero ngayon parang parehas na silang bad news. The first paper is a memo on tardiness. Official ng my memo ko on tardiness after exceeding the grace period. Ang outcome baka mas lalong mapatagal pa ang aking promotion, I was expecting it ng April, However, May na pero di pa dumadating I understand my Boss na hindi nya maasikaso ang endorsement since madami pa siyang inaasikaso but the thing is the memo on late (kapag nasilip ng HR Committee) will defer my promotion to a half a year. Nakakainis because I was careful sa mga actions ko and working relation sa ibang co worker kahit na masasama silang tao at tamad sila pero ako pa naputukan dahil sa late. I feel more than a slave sa ginagawa kong trabaho na kahit pang manager na ang work load ako ang gumagawa na nasa early rank and file lang. I hate it more dahil si Pikachu isang manager don na asa likod ko, ay nag iinternet at puro
> phone calls lang ang inatupag maghapon pero shes earning too much than her outputs. Nakakainis kasi I cant even have that time to check my email dahil sa work load ko pero siya bukod sa naiistorbo nya na ko sa kaingayan at kadaldalan nya, she can freely do anything around the net.
>
>The second Paper is my payslip, wala na nga talaga kong balak silipin pa yun, pero hindi ko alam at bakit naisipan kong buksan yun kahit alam ko nman sasampalin lang ako ng katotohanang mababa ng sweldo ko para sa araw araw na hirap na binubunuo ko. Nag simula ako sa opisinang to  ng 9,000 ang basic, ng naregular naging 9,300 makalipas ang dalawang taon, ang sahod ko ay pumapalo sa halagang 12,000+ inclusive na ng rice subsidy at walang OT para sa mga extrang oras ng pag tratrabaho. Ayun pa nga kay Ariel, na hindi ko alam kung dapat kung paniwalaan, sabi nya. Bakit parang below minimum ka pa sa sahod!? S*#% tlga kuya! Hindi ko alam kung kaibigan ko ba tlga yun para deretchohin nya ko ng ganon eh!
>
>Its so unfair kuya! Naiinis lang din ako, after two years, i realized na ayokong humarap sa computer 8hrs a day, doing paper works and getting paid less than what I should be receiving. Ayokong nakukulong ako, ayokong nasasakal ako sa leaves, ayoko yung feeling na im every morning im dragging myself to be in the office at 8am. Dapat na ba ko magresign!?
>
>Kuya what should I do!? Ayokong tanungin mga kaopisina ko kasi panigurado ayokong marinig yung sasabhin nila. Ayoko dn naman kausapn sila mama at papa regardng this kasi ang sasabhin nila kunting tiis lang muna anak. What should I do!? Kuya di ko na chineck grammar neto. Thanks

– – – – – –  – – –

Mt. Palay-palay, April 5, 2012.

SMS from a distant relative (April 3, 2012, 6:58PM):

The season of LENT reminds us that the life we have and the material possessions we hold are simply LENT to us.  We are but pilgrims here on earth who will pass by only once.  We bring nothing when we die.  But we can leave behind the love we’ve shared, the hope we have given and the goodness we have done.

Gaano katagal ang isang linggo?

A. Dalawampu’t apat na oras

B.  Pitong araw (at pitong gabi!)

C.  Depende sa kung paano mo ginamit ito (at yun ang higit na mahalaga!)

D.  Ewan.  Kasama ba rito ang mga nakaw na sandali?

E.  Hindi tugma ang pamagat sa tanong na nilalaman ng akda.  Ang sukat sa panahon ay nagbabago batay sa uri nito at ang bilang ng araw na itinatakda para sa panahon ng tag-ulan at sa panahon ng tag-araw ay pabago-bago rin dulot ng nakakabahalang estado ng kalikasan. Tulad ng panahon, ang isang linggo ay lumilipas din ngunit hindi nagbabago ang sukat ng bawat sandali na bumubuo sa mga minuto na bumubuo sa mga oras na bumubuo sa araw na bumubuo sa linggo.  Kung kaya, hindi mo masasabing matagal o mabilis ang isang linggo!

F.  Haha, nabawasan na ang isang linggo mo sa pagpunta sa blogsite na ito.  Maraming salamat sa pagbabasa at masaganang linggo sa ating lahat! 😀